اثر حمل بار کوله پشتی بر روی تغییرات پاسچرال و الگوی راه رفتن دانش آموزان روستایی در دو شیوه حمل

حمل بار به طرق مختلف آن، از زندگی روزمره انسان ها جدا نیست و در این میان، حمل کوله پشتی یکی از مصادیق شایع آن است. حمل کوله پشتی در وضعیت های نامطلوب و یا با وزن زیاد عامل موثری در ایجاد دردهای اسکلتی – عضلانی است. تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر حمل بار کوله پشتی با اوزان مختلف، بر روی ارتفاع قد، زوایای پاسچرال (راستای قامت) و الگوی راه رفتن دانش آموزان پسر روستایی به شیوه حمل یک طرفه در مقایسه با حمل دوطرفه انجام شده است. بدین منظور، 20 دانش آموز سالم (میانگین سنی 5/1 ± 3/12 سال) به صورت تصادفی انتخاب شدند. هر یک از آزمودنی ها کوله پشتی هایی را به دو شیوه حمل با اوزان 0، 10، 15 و20 درصد وزن بدن و با سرعت 1/1 متر بر ثانیه بر روی تردمیل به مدت 30 دقیقه راه رفتن حمل کردند. از آزمودنی ها در حال راه رفتن فیلم برداری شد. تجزیه و تحلیل سینماتوگرافی فیلم های گرفته شده با نرم افزار دارت فیش انجام گرفت. سرانجام در تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغییره (macova) مشخص شد که حمل یک طرفه کوله پشتی – در مقایسه با حمل دوطرفه آن - باعث کاهش ارتفاع قد (p < 0/05)، افزایش خم شدن زاویه بالاتنه (p < 0/05) و افزایش زاویه خم شدن زانو (p < 0/05) می شود. هم چنین مشخص شد شیوه حمل یک طرفه در مقایسه با حمل دوطرفه تأثیر معنا داری در میزان زاویه دورسی فلکشن و پلنتارفلکشن مچ پا ایجاد نمی کند (p > 0/05). علاوه بر این، شیوه حمل یک طرفه باعث کاهش فاصله یک طول گام و افزایش تواتر گام در دقیقه نسبت به حمل دوطرفه می شود(p < 0/05). بر اساس نتایج پژوهش حاضر، توصیه می شود که دانش آموزان حتی الامکان از هر دوبند کوله پشتی خود به شیوه حمل دوطرفه استفاده کنند.